Tillefoônnummer

Jos was een durpstimmerman. Z’n werk werd bar waardeert in ’t durp en de meiste mensen vonden ‘m bar slagtig. Hai kon niet allien maar timmere, maar ok messele en hai had verstand van funderings en constructies. Deerdeur had Jos vezelf altoid werk zat, want iederien in ’t durp vroeg ‘m om te komme timmere of te bouwe. Nou had Jos voor z’n oigen ok een pracht van een huis bouwt. Vraistaand an de rand van een nuwbouwwaik. Dat huis had een mooie erker an de voorkant en deer zat hai as ie vrai was welders naar buiten te koekeloeren wat of d’r allegaar langs ging en wat of de buren dede.
Op een vraidageivend zat Jos weer deres in z’n makkelijke stoel in de erker. Hai zag z’n nuwe buurvrouw van skuin an de overkant thuiskomme met heur kloine moid. Alle kere as ie heur zag, kreeg Jos kriebels in z’n buk. Eerst docht ie nag dat ’t rupsen wazze, maar later wist ie dat zuk gekriebel in je buk vlinders wazze. Jos was verliefd. Maar zo slagtig as ie met z’n werk was, met vrouwen was Jos een barre struul. As een vrouw, van welke leeftoid dan ok, wat teugen ‘m zee, dan kreeg ie een barre kleur, werd ie heit over z’n hille barst en as ie dan antwoord geve most, stond ie te stottere teugen z’n skoene. Jos was oigelek bang van vrouwen. Dat was een perbleem vezelf, want Jos dorst de nuwe buurvrouw niet an te spreken, maar oigeluk most dat wel beure, want ze was de mooiste vrouw die hai ooit zien had. Mooi lang roôd heer en een skoftig lekker loif. Allien had hai heur ogen nag niet zien, want hai dorst vezelf niet vlakbij te komme, maar die wazze vezelf ok prachtig. Dat kon niet aars. Van een are buur had ie hoort dat ze Marlies heet en dat ze geskaie was en dat ze met dat dochtertje van voif, van de gemeente dat huurhuissie toewezen kregen had. Nou zocht ie een menier om an heur tillefoônnmmer te komme. Maar dat was een hêle toer, wat hai dorst ’t immers niet te vragen.
Die eivend most ie bai broer Sjaak op verjaardag an de are kant van ’t durp. Deer zatte ze mooi an ’n pilsie in de kring en deer zat ‘r ien te vertelle dat ie een buurt watsepgroep had opricht, om de buurt voiliger te make. Hai zat deer te vertelle dat je den bai iederien in de streit een brief in de deur most gooie en as ze mee wouwe doen den moste ze hullie meeladres en hullie mobiele tillefoônnummer deurgeve. Zo kon je den een groep make en as d’r wat was den wist iederien dat geloik. Deer ging inienen een lichie op bai Jos. As ie zo’n watsepgroep voor de streit ging organisere, den deed buurvrouw Marlies meskien ok wel mee en den had hai oindelek heur tillefoônnummer. Dat Jos de volgende dag allegaar briefies make voor de hêle streit en seives in ’t donker had ie ze allegaar in de bus gooit bai iederien. In ’t donker vezelf want hai was as de doôd dat Marlies ‘m zien zou. De eerste anmeldingen had ie al gauw en hai begon een groep te maken op watsep. Zundegeivend keek ie weer in z’n i-meel en z’n hart maakte een wuppie. Marlies Dekker wou ok meedoen! Dus ze heet Dekker! Eerst kon Jos z’n geluk niet op, want z’n plannetje was slaagd, maar al gauw docht ie an dat nummer en dat ie dat den belle most. De moed zakte derect in z’n skoenen, want dat zuks nooit beure ging wist ie zelf ’t beste. Plan geslaagd, maar gien resultaat.
Later die week sjouwde Jos met een zwere tas boôskippe van de kruienier nei huis. Van een ofstand zag ie buurvrouw Marlies studdere in de voortuin, dat hai docht metien: oei! Hai stak vast de streit over, want hai was as de doôd dat ze wat teugen ‘m zegge zou en den most ie wat terug zegge. Alliendeg dat idee al liet ‘m ’t water over de reg loupe. Dat hai sjouwde an de overkant van de streit verder met de blik op z’n skoene, maar met een skuin oog nei de overkant. “Nôh hé, jai benne toch Jos?” Klonk ’t iniene van de are kant van de streit. Jos verstoifde inienen, werd warm, heit en weer warm, z’n hart klopte heêl hard en stopte af en toe effen, hai kreeg een knalrôde kop, slappe biene en z’n keêl was zo droug as ie nag nooit weest had. Marlies Dekker, de vrouw van z’n dromen had wat teugen ‘m zoit en ze kwam nag nei ‘m toe loupe ok, zag ie met een skuin oog. “Wat een goed idee was dat, van die buurtwatsep.” Ze stond nou vlak bai ‘m, maar Jos zag allien de streit, z’n skoene en heur skoene. Mooie skoene, dat wel. “Nou moet ik wat zegge!” Docht Jos, bedat in peniek. Maar hij wist niet wat. “Jos?” Marlies bukte een beetje om z’n toet te kenne zien. “Ja……ja, dankjewel.” Hakkelde Jos met een hoog rôde kleur teugen z’n skoene. ’T was effe stil en Jos docht met de skrik vrai te komme, toedat Marlies zee: “Ik hew een koppie zet. Misskien lust jai ok wel een koppie? Kom je mee?” Jos wist niet wat of ie hoorde. Vroeg ze nou echt of ie om een koppie kwam? Dat Jos vocht teugen de warmte in z’n loif, tegen de rôde kleur op z’n toet en kuchelde wat om z’n drouge keêl weer een beetje vochtig te make. Tot z’n oigen verbazing wist ie uit te brenge: “Dat is goed. Ik breng eerst effe de boôskippe thuis.” Toe ie dat zee keek ie ok op en keek in een toet die mooier was dan ie ooit had kenne denke. “Leuk!” Zee Marlies en liep terug op huis an. “Ik leit de voordeur op een kier. Den kèje zo deurloupe.”
Dat Jos in z’n oigen huis was ging ie eerst effies op een stoel zitte. Wat of ie nou meemaakt had most ie eerst effe verwerke. Die mooie buurvrouw van ‘m had met ‘m praat en ’t rare was, hai had nag wat teuge heur zoit ok. Maar nou most ie om een koppie, dat de drempel van de deur leek wel 6 meter houg. Dat hai oisbeerde nag 10 minuten deur z’n huis en hakte toe de knoop deur. ’T besef dat dut misskien de ienege kans was die hai zou kroige maakte dat ie alle moed bai mekaar skraapte en nei de overkant ging. De deur sting op een kier en met knikkende kniese en een bonkend hart douwde ie de deur open en ging ’t huis in. “Hier.” Hoorde ie en ging op het geluid of. Jos docht nag effies nei voor ie de klink nei beneden douwde, maar ging toch de kamer in. Deer zat z’n droomvrouw an een tafel samen met dat dochtertje van heur in een kamer die puur gezelliger ankleid was as z’n oigen kamer. “Ga maar zitte, den tap ik een koppie voor je. Hoe drink je de koffie?” Jos ging zitte naast de kloine moid, die ‘m met een bleu lachie ankeek. “Euh, eh, zwart.” Stamelde Jos. “Ok een koekie? Die hewwe Mira en ik net bakt.” “’T moidje heet dus Mira.” Docht Jos. Hai zat op z’n stoel en zee niet veul, maar Marlies kleste wat of en later begon die kloine ok te teuten teugen Jos en deer werd ie rustiger van en ontdooide een beetje. ’T Duurde effen, maar op een end zee ie hillegaar wat terug. Eerst teugen ’t moidje. Later ok tegen Marlies. Hai raakte hillegaar een beetje op z’n gemak bai ’t stel.
Nôh, je reiden ’t al denk. Hai ging nag weer deres om een koppie. Weer later ging ie alle dagen om een koppie en weer later bleef ie ete en weer later bleef ie maar sleipe ok. Van ’t ien komt ’t aar en zo weunt Marlies nou met de kloine Mira bai Jos in dat grôte vraistaande huis. ’T leste nuws is dat ze samen een poppie kocht hewwe. Mira het ‘r een broertje bai. Ik hew ze lest op de kerremus zien loupe, samen bar groôs achter de poppesnor. De watsepgroep bestaat nag, maar wordt en bedat niet gebruikt bai gebrek an boeve.