We willen bijna allemaal oud worden maar niet oud zijn. Dat is zo’n uitspraak waar ik nog wel eens aan denk als ik me weer eens stort op IT-oplossingen voor ouderen in het verzorgingshuis en me dus een middag bevind tussen de groep mensen die uiteindelijk oud geworden zijn en dat dagelijks aan den lijve ondervinden.

Daadwerkelijk oud zijn heeft zo zijn uitdagingen en iedereen gaat er op de eigen manier mee om. Het echte oud zijn begint volgens mij wanneer je dingen moet achterlaten waar je altijd aan gehecht was. Er is natuurlijk de lichamelijke achteruitgang maar ik denk dan als plattelander aan het verlies van een stuk vrijheid wanneer je rijbewijs niet verlengd wordt of misschien nog wel ingrijpender; je huis moeten verlaten waar je talloze jaren met veel plezier hebt gewoond, met daarbij een karrevracht aan bezittingen die niet mee kunnen naar de nieuwe plek. Dat zijn harde keuzes die je moet maken of voor je gemaakt worden. Echt oud zijn betekend vooral veel en snel inleveren.

De zorginstellingen in Nederland zijn in mijn ogen niet zo verkeerd, maar ik herinner me de bejaardenhuizen waar man en vrouw een appartementje toegewezen kregen, met een woonkamer, een aparte slaapkamer en een eigen keukenblok. Een manier van leven in een sociaal sterke omgeving, waar zelfstandigheid heel langzaam terugliep. Sociaal gezien hebben we met dat zolang mogelijk thuis wonen een flinke stap teruggezet en in mijn ogen vooral veel eenzaamheid gecreëerd en het hoofstuk zelfstandigheid verdwijnt in heel korte tijd als sneeuw voor de zon.

De ouderen die ik tegenkom tijdens mijn avonturen in de verzorgingshuizen leven hun leven zo goed als ze kunnen. Bijbehorende (fysieke) problemen zijn een deel van hun leven geworden en voor de een beter te dragen dan de ander. Oud zijn kan volgens mij best leuk zijn. Het is net hoe je omgaat met alles wat je moet inleveren.