De hulp van pestoor

Dut speulde in de toid van de hippies, de nozems en aar van zuk zogenaamd langherig vollek, in een West-Fries durp weer of de groei pittig in zat. In de grôte stad nam ’t aantal kerkgangers in die taie puur of, maar in dut durp ging meist iederien nag alle weke te kerk. In dut verhaal gaat ’t om de kattelieke kerk.

Deurdat ’t durp groeide kreeg de al op leeftoid zoinde pestoor ’t puur drok. Zo drok dat ’t kerkbestuur besloôt om te zurgen dat hai wat hulp kreeg. Zo bedaarde d’r op een kouwe lentedag een pater in ’t durp. Zon ientje met zon bruine pai, met zon koord om z’n middel en op sendale met blôte biene d’r in. Hai was van dien of dare orde, maar niemand wist oigelek weervan, maar zuks maakte niks uit in dut durp, as ie maar katteliek was. In ’t begin merkte ’t kerkvollek niet zoveul van z’n anwezighoid. Hai ging wat op huisbezoek en hai deed de voorbeden welders en deêlde de communie uit met de mis. Nou vond pestoor dat deuze man ’t heêl pittig vertelle kon, dat wat weke later deed ie voor ’t eerst de preek en dat hewwe ze weten in ’t durp. De pater was een begenadigd spreker en hai brocht z’n boskip vol vuur in de mis van zundegochend tien uur. Bai een deêl van ’t kerkvollek ginge de wenkbrauwe omhoog toedat de pater van ’t altaar ofkwam en tussen de kerkbanke stond te preke. Zo docht de pater z’n toehoorders beter te beroike. Je begroipe dat voor twaleven, had de voorzitter van ’t kerkbestuur al heêl wat tillefoôn gesprekke voert. En alle klagers vonde dat de pater most preke op ’t altaar en niet zo modern most doen. Zuks hoorde niet in ’t durp.

Een week later ging het hillegaar mis volges de conservatieve kattelieke. Ondanks alle commetaar liep de pater weer lopend deur de kerk te preken. Die preek ging die zundeg over de barmhartige Samaritaan, dat verhaal over die overvallen roizeger, die deur verskaiene achter leiten werd, alliendeg niet deur die Samaritaan. Dat die pater sting weer vurig te preken tussen de kerkbanken en nou wees ie d’r altemet ientje an met de vraag wat of hai of zai doen zou as ie die overvallen roizeger zou treffe in de sloôtkant. Nou was ie vezelf de hêle week besproken in ’t durp en dat was koren op de môlen voor iederien die een kloin beetje anzien en invloed had. Die zundegochend nei de mis sting de tillefoôn bai de voorzitter van ‘t kerkbestuur en bai pestoor roôdgloeiend en d’r was ok aldeur vollek an de deur te snarke. Zelfs de biskop kreeg tillefoôn. En allegaar ’t zelfde liedje. “Zuks is onbestaanbaar.” “Hai sting me gewoôn an te woize in een volle kerk. Zuks heb gien pas.” Of: “As hai naggeres preekt gaan ik niet meer te kerk.” En “Dat zuks geniese op ’t altaar preke ken.”

Nôh, je reide ’t al denk. Een dag later was de pater met de noorderzon vertrokke. Uitspaait door’t kerkbestuur en een zoôtje invloedroike perochiane. Hai had ’t allegaar goed bedoeld, maar zoin meniere werde niet in dank ofnomen. Dut was voor een zoôt perochiane een veuls te grote stap vooruit in die toid, dat de pater most woike. ’T loikt er op dat niemand nag wat van de pater hoort het na die geruchtmakende zundeg. Hai zal wel teruggaan wezen nai die orde van ‘m. Nou moet je niet denke dat iederien de pest had an de maniere van de pater. D’r benne ok perochiane die vedaag de dag nag met een gloim op de toet prate over deuze pater en over de, in hullie auge, kloinzieleghoid van hullie mede perochiane.

© Co Schipper 2020

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.