De pillen van Ome Siemen

M’n vader had een oom, Ome Siemen. Die noemde ik vezelf ok gewoôn Ome Siemen en bai taaie ging ik een koppie bai ‘m hale in ’t zorgcentrum weer of ie weunde. ’t Nuwe was d’r wel een beetje of bij ‘m ‘oor, hai was al dik in de negentig, kloin van stuk en vel over bien. De man was ok altoid vraigezel bleven. Koffie zette kon Ome Siemen wel, maar hai had d’r altoid bolle koek bai, dat zal ik nooit vergete. Op een mooie lentedag zat ik weer deres an een koppie met de ouwe man, met een bol beskwietje op de rand van m’n skutteltje. We zatte mooi te teute over ’t mooie weer en wat te zwesse over vroeger, dat Ome Siemen iniene teugen moin zee dat ie nag welders een daggie nei Amsterdam wou. Deer kwam ie vroeger ok nag wel en dat wou ie toch nag graag een keer doen voordat ie doôd ging, vertelde ie. “Nôh”, zee ik, “Den gane we dat regele Ome Siemen. Ik gaan met jou een mooi daggie nei de grôte stad.” Zo geskiede. Ik haalde Ome Siemen op met de luxe wagen en ree nei ’t station in Hoorn. Van Hoorn ginge we met ’t spoor nei Amsterdam. ’t Was nag wel een heêl gestoetel en gestudder ‘oor om die ouwe man met de rolstoel die ik regelt had in de troin te kroige, maar voorut, we zatte mooi en Ome Siemen zat de hêle rois met een grôte gloim deur ’t raam te koike en altemet wees ie wat an.

Dat we kwamme an op Amsterdam Centraal en met weer heêl wat studderwerk hew ik Ome Siemen weer uit de wagon kregen. Van deer uit ginge we kalmpiesan de stad in. Onder een lekker zontje stakke we de Hendrikkade over zo ’t Damrak op. Nou wist ik nag dat ze an deuze streit skoftig lekkere Vlaamse petat verkochte en omdat ’t al twaalf uur weest had stelde ik voor om eerst maar deres wat te eten. Ome Siemen vond ’t best en omdat d’r alliendeg maar een luikie was weer je konne bestelle zette ik Ome Siemen met z’n rolstoel lekker in ’t zontje en ging in de rai staan om te bestelle. “Neem voor moin ok effies een flessie water mee.” Riep ie me nag nei. Dat ik in de rai sting te wachte zag ik dat moin oom barre skik had met een bruinige joôn die wat an ‘m zien liet in een plastic tassie van Albert Hoin. “Hai het in ieder geval skik”. Docht ik nag bai m’n oigen. Op een end was ik an de beurt en met de petat en ’t water ging ik weer nei Ome Siemen, “Geef eerst dat water maar effies. Den neem ik eerst deuze pilletjes effies in.” Zonder nadenke gaf ik ‘m z’n water en toe zag ik pas dat er een leeg pille strippie op z’n skoôt lag. Ik pakte ’t op en zag met grôte letters ‘Viagra’ staan. “Hoe kom je nou an zuks?” Vroeg ik, eerst nag een beetje naief. “Nou, d’r was net een joôn die zee dat ie pillen had, weer je voor een paar uur voif jaar jonger van worre.” Begon Ome Siemen. “Dat ik zee: Doen moin d’r den maar tien van. Den hew ik een mooie dag vedaag.” “Een mooie dag?” Pruttelde ik. ”Je hewwe net tien viagra pillen innomen. Ik weet niet of zuks den wel goed komt vedaag.” “Zee jai nou dat ik viagra slikt heb? Den kenne we wel nei de hoeren.” “Nei de hoeren? Je benne al dik in de negentig. Je speule deer niks meer klaar. En nag wat, ik weet ok geniese weer of ik weze moet.” Protesteerde ik nag. “Nôh mejoôn, ik hew zoveul pilletjes slikt dat ik een paar uur lang vijftig jaar jonger ben.” Zee ie met een grôte gloim. “Dat ik zou maar opskiete, strakkies benne ze uitwerkt. Ik weet de weg wel. Ik ben deer vroeger wel vaker weest ‘oôr mejoôn.”

Dat ik douwde op anwoizings van moin ouwe oom de rolstoel deur de grôte stad. We belandden op een end in een deêl van Amsterdam met allegaar smalle streitjes met grôte ramen met allegaar moide d’r achter met woinig klere an hullie bast. “Stop!” Riep Ome Siemen. “Deuze moid wul ik effies bekoike.” Dat duurde niet lang, of ik most ‘m nei ’t volgende raam douwe, en alle kere riep ie: “Stop!” Zo ging dat een stuk of tien keer tot ie zee: “Deuze is wel een mooie moid.” We stonde voor een raam met een kloin blond vrouwtje die nag puur sluuf was. Zukke moide vond Ome Siemen heêl pittig. Dat wai effies hore wat of zuks koste most. Ome Siemen most vezelf weer ofdinge, want, zee ie: “Ik ben al oud. Ik ben zo klaar.” Maar ze kwamme een prois overien. Voordat we nei binne ginge vroeg Ome Siemen nag wel van wie ze d’r ientje was, maar van Jan Patritzski had ie nag nooit hoort, maar zuks gaf niks vezelf.

Afoin, wai mee nei binne. We kwamme in een soort keukentje met een tafel en wat stoele met een does achterin en an de zaikant was een gerdoin weer een kamertje met een bed achter was. Ik volgde ’t moidje, en douwde de rolstoel met Ome Siemen deur ’t deurtje achter ’t gerdoin. Deer zee ik dat ik in ’t keukentje wel effies wachte zou. Dat ik ging op een stoel zitte bai ’t kloine tafeltje dat deer sting. Ik hoorde al gauw een hoop gestoetel en skrikkerige kreet van die moid. Vlak d’rnei hoorde ik Ome Siemen. “Zeg mejoôn, kè je effies hellepe?” Ik docht dat ie ’t maar uitzoeke most, maar hij riep ’t nag een keer, dat ik ging toch maar effies koike. Dat ik dat gerdoin opzai trok wist ik niet wat ik zag. Ome Siemen lag plat op de dame van plezier, met z’n arme woid en z’n biene naast ’t bed, z’n broek op z’n enkels en z’n smalle witte blôte kont gaf bedat licht. Die moid lag klem en die kon hillegaar niks meer. Dat ik vroeg wat of ik doen most. “Je hoeve alliendig me biene effies een wuppie te geve. Den leg ik bovenop en den red ik me wel weer.” Ik hew toch een beetje skuw z’n biene een slinger geven, zodat ie in de juiste houding lag en ben toen heêl gauw weer achter ’t gerdoin gaan.
Achter ’t gerdoin hoorde ik van alles. Gepuf en gestern, maar ok inienen de stem van Ome Siemen. “Kè je weer effies komme mejoôn?” “Je dochte toch niet…” begon ik, maar moin oom zee dat ik opskiete most, want aars ware de pillen uitwerkt. Ik weer ’t kamertje in en deer lag Ome Siemen nag in dezelfde houding. “Je moete moin alliendeg effies heen en weer bewege, want dat lukt niet zo best meer, loikt wel.” “Moet ik jou heen en weer bewege?” Riep ik. “Ja en nou een beetje opskiete voor ’t te laat is.” “Zuks heb ik weer.” Docht ik bai m’n oigen, maar ik pakte ‘m bai de heupen en begon ‘m zachies heen en terug te schuive op die moid. “Ga maar effies vlugger ‘oôr.” Zee ie na een toidje. Dat ik bewoog ‘m nag effies vlugger en effies later most ’t nag weer effies vlugger. Nou was dat bed puur leig, dat ik kreeg ‘t op ’n end bar in me reg en m’n arme begonne ok al puur louf te worre, na een toidje. Dat ik zee teugen Ome Siemen: “Ben je nou al bedat klaar?” Dat hai zee puur hoigerig: “Nôh mejoôn, neuk jai of neuk ik?” Deer wist ik ’t antwoord niet op en bewoog toch maar deur. Gelukkig was ’t klussie toch nag gauw klaar en ik hew ’t ophaise van z’n broek maar an die moid overleiten. Bar groôsk betaalde moin oom de rekening en wai ginge weer verder deur de stad, erges om een koppie.
Dat was moin leste uitje met Ome Siemen. Een paar maanden later was ie doôd. Hai liet me achter met een bos mooie herinnerings, maar dut leste avontuur is me ’t meist bai bleven. Veul later besefte ik pas dat ie dut hêle avontuur voorof al uitstippeld had. Hai was pittig uitkookt en ik ben er met open ouge intuint. Wat een kirrel was ie.

©2020 Co Schipper