Dreidloôs

Sjaak was een merakel beste grondwerker en hai most eres te werk bai Ruigoord. Dat is een plaassie bai Amsterdam en deur omstandigheden, wat ik nou allegaar gien gaan uitlegge, was dut een plaas worren weer of alliendeg maar kunstenaars weune. Die lui hewwe dut een culturele vraihaven noemt. Nou most Sjaak deer met een kraanmesjinist gleuven grave. Dat noeme ze proefsleuve om te koike wat of deer allegaar in de grond leit an kabels en loidings. D’r most deer een spoor verbreiding komme en de aannemer wou wete weer of dat ie rekening mee houwe most. Dat de mesjinist most grave en Sjaak most zorge dat ie gien loidings raakte met de mesjien, want d’r lagge puur zukke dikke stroomkabels in de grond en deerom most Sjaak dut sjouwtje doen, Hier was hai goed in, zien. De aannemer maakte den een zoôtje foto’s en deed metingen van weer en hoe diep of de loidings lagge en den gooide ze ’t gat weer dicht.
Dat was een dag of wat werk en alle dagen kwam d’r een manje voorbai raien in zo’n ouwerwis driewielder bestelotootje. Hai had een smal snorretje die alle dagen een are kleur had. De iene dag was ie groen en een are dag was ie oranje. As dat manje voorbai reed den stopte ie effies en keek den bar nuwskierig hoe of Sjaak deer in die sleuf an ’t studdere was op zoek nei kabels en loidings. As ie den een toidje keken had ree die weer deur, zonder ok maar ien woord te zegge. Den gaf ie een zoôt gas met z’n wagentje en stoof op zoin manier weer weg.
Op een goeie dag bleef het manje weer staan koike. Die dag had ie een blauwe snor. Sjaak was weer in de sleuf an ’t studdere, maar de mesjien most weer effies grave, dat Sjaak klom uit dat gat en stond zo inienen oog in oog met de blauwe snor. Deer had ’t manje bloikbaar op wacht, want hai begon inienen te praten teugen Sjaak. Hai vroeg z’n oigen of wat of ze deer nou alle dage an ’t doen wazze. “Nôh,” zee Sjaak nagal permantig, “Wai benne met de toekomst bezig. Wai legge hier allegaar nuwerwisse dingen an.” Nou werd de blauwe snor toch bar nuwskierig, dat hai vroeg wat of dat den was. “Nôh, dat wul ik je wel vertelle oôr,” ging Sjaak gehoimzinnig verder. “Maar je magge zuks gien verder vertelle oôr.” De blauwe snor beloufde dat geloik vezelf, deer was ie veêls te gruizig voor om dat grôte gehoim te hore. “Nôh,” Sjaak keek wat skichtig om ‘m heen, voordat ie verder ging en hai ging zachies prate. “Wai legge hier dreidlôze tillefoôn an. Niet deur vertelle oôr, aars grave ze ’t veneivend weer op.” De blauwe snor keek Sjaak an of ie water zag brande. Toen skudde ie ze houfd, ging met grôte stappen nei ze karretje en gaf nag meer gas as aars, dat ie wegreed. Hai hew Sjaak niet meer ankeken as ie voorbai reed in z’n karretje. En elke keer as ie voorbai reed, most Sjaak zachies gniffele.