Een beste ram

In de toid dat ik nag een jôje was van een jaar of 10 had ik, en ok m’n broer en zussies een knoin. Meist hadde we van die Lotharingers, dat ben van die knoine met een zwarte snuit, zwarte oren, een zwarte streip over de reg en verder allegaar van die kloine zwarte vlekkies op ‘t loif. Dat wazze nag pittige knoine ‘oor. Ze woge meist wel een kilo of vier en dat is voor een jôje van 10 puur zo’n beist. We hadde die knoine vezelf voor een zakcentje, dat op z’n toid most de voedster effen nei de ram, om jonkies te make. Nou weunde an ’t begin van oôs streit boer Dirk en die had een knoert van een Lotharinger ram en voor ien gulden mocht je deer je voedster leite dekke. Op de dag dat moin knoin speuls was ging ik met ‘t beist in een kissie achter op de fiets nei boer Dirk. Gulden mee, den kon ik metien ofrekene met Dirk. Nou had Dirk een kuuksig knoinehok. Heêl houg en heêl smal. ’T hok was ien hok breid en vier houg. Die grôte ram zat in ’t alderbovenste hok. De rest was leeg.
Ik was vezelf niet groôt genog, dat Dirk deed moin voedster in ’t hok van de ram. Nou doen knoine oigelek niet an voorspel of zuk of zuks, dat die ram dook metien as een leêuw op moin knoin en begon te rammelen. Dat deed ie zo barrebaars dat de latjes van de vloer van zoin hok ’t begavve en met z’n tweien donderden ze een verdieping  nei beneden. Die klap was voor de volgende verdieping ok te veul en zo doke ze nag leiger net zo lang tot de knoine hillegaar beneden wazze. Ondanks ’t gestoetel in ’t hok wou de ram van gien woike wete. Hillegaar beneden rammelde ie gewoôn deur tot ie klaar was. We stonde dut zo deres te bekoike samen, dat Dirk zee: “Nôh, jôje, je kenne je knoin d’r nou zelf wel uitpakke. Hai is nou puur leiger.” Verwonderd keek ik ’t an en ik zee nag teugen Dirk: “’T is wel een beste ram.” Dat bleek een maand later ok wel. Moin knoin had nag nooit zoveul jonkies kregen as die keer. Wat een beste ram had boer Dirk toch.

©Co Schipper 2017