Hannes was een bouwer met een mooi bedroif in de Meer. Hai bouwde deer de gangbare gewassen, zoas piepers, tarf en suikerbiete. Hannes was een beste bouwer die hêle goeie producte ofleverde, maar hai was ok nagal sels, dat hai ging verskrikkelek graag nei baiienkomste weer bouwers bai mekaar kwamme. Hai was den effies onder de mense en niet allien op de bouw. Den hadde ze welders een lezing over hoe je ’t beste piepers bouwe kon, of over nuwe mesjienes of zuk of zuks, en an ’t end dronke ze den met mekaar nag een stik of wat borreltjes. Gewoôn voor de gezellighoid en den hadde ze ’t eerst over hullie bouwerai en over politiek en zuks. En later op de eivend, as de drank begon te werke werd ’t vezelf zwesse.
Nou was Hannes niet alliendeg bar sels, maar hai kon ok met drinke niet zo bar best maat houwe. Hai zat den mooi de hêle eivend te zwesse met zoin collega bouwers terwoil hai de iene nei de are borrel nei binne goôt, en ok de iene nei de are segaar opstak. Na zukke eivende ging ie meist altoid met puur zo’n stik in zoin kraag op huis an. Zo ok deuze eivend. Met z’n skeve kop stapte ie in z’n luxe wagen en reed op huis an.
Op zo’n eivend stopte z’n auto d’r iniene mee. Midden in de polder. Hai perbeerde te starte, nageres en nageres, maar de motor verdomde ’t om weer an te slaan. Puur poeperig wou Hannes uitstappe toedat ie zag dat de tank skoôn leeg was. Hai zuchtte effen diep en zee teugen z’n oigen dat ie een grôte struul was. Zomaar vergete te tanke! Nôh, deer stond ie den, erges midden in de Meer, zonder licht, zonder bezine en gien huis of levende ziel in de buurt. Hai ging eerst maar d’r es buiten de auto effies staan te prakkezere in de frisse lucht. Meskien dat het hielp. Hai bedocht toe wel dat ie de auto toch maar de berm in douwe most, aars ree d’r in ’t donker meskien nag ientje teugen an. Dat most maar niet, beriddeneerde ie toch met z’n sikkere hersens. Dat hai begon te douwe teugen de auto en hai had ‘m net in beweging toedat ie lichten an komme zag. “Die ken wel effies hellepe”, bedocht Hannes metien en hai wachtte tot of dat de lichten bai ‘m wazze. Toedat de auto d’r was zag ie geloik dat ’t mis was. ’T was de pliesie! D’r stapten twei pliesies uit, een joôn en een moid. Ze vroege vezelf wat of ie deer an ’t doen was. “Nôh,” zee Hannes teugen de agenten, “Ik ben veneivend purig an de borrel weest, maar ik was met de luxe wagen. Nou wou ik die niet staan leite deer, dat ik docht dat ik ‘m maar naar huis douwe most, want ik mocht vezelf niet raaie met drank op. Maar ’t valt bar of oôr, ’t is nag puur zo’n end en ik begin al pittig louf te worre. Meskien kenne jullie nag een stukkie helpe douwe?” De pliesies geloufden ‘m vezelf niet, maar ze vonde de smoes wel zo origineêl dat ze Hannes toch maar effies thuis brocht hewwe. Dat z’n joôs hoorden dat ie deur de pliesie nei huis brocht was hadde die vezelf een houp skik. Hannes hield sinds die nacht wel puur skerper z’n bezinemeter in de gate.
©Co Schipper 2016