Mist

Lest was ’t op een eivend dat Siemen te kolven weest had puur misteg. Je zagge gien hand voor ogen, zo dicht zat die mist en hai most nag met de wagen op huis an. Deer zag ie bar teugen op, want hai had ok een paar borreltjes dronken en samen met die dikke mist leek oto raie een hêle sjouw. Hai sting buiten bai de kroeg wat te dangelen toedat Trien in buiten kwam. Trien was voorzitter van de kolfclub en ze was er ientje van ‘niet teute maar doen’. “Nôh Siemen”, zee ze geloik dat ze in buiten kwam, “ ’t is puur misteg. Dat wordt zachies raaie met de oto. Tot volgende week.” Metien stapte ze in heur wagen en ging an de reed. Siemen docht geloik, “Deer moet ik achteran, zai moet moin kant op en ik volleg gewoôn de lichies.” Dat Siemen sprong in zoin wagen en ging mooi zachies vlak achter Trien raaie. Trien leek alle bochies goed te weten want ’t ging merakels en Siemen vond van z’n oigen dat ie wel een pracht plan bedocht had. Zo hoefde hai allien de leste 200 meters op z’n oigen of te leggen. Inienen maakte Trien een haakse bocht en toe remde ze. Siemen was niet hillegaar helder van de borreltjes, dat hai remde te laat zien. Een bonk en brekend glas was ’t resultaat van te dicht op raaie en te laat remme. “Wel verdomme”, was ’t eerste wat Siemen zee en hai stapte uit de wagen, weer Trien al sting te koike nei de skade. “Nôh Trien, weerom remde je zo inienen?” vroeg Siemen z’n oigen of. “Nôh Siemen, ik rem omdat ik voor moin gerage staan. Ik ben thuis. Weerom rai jai teugen moin oto op, grôte struul?” was de wedervraag van Trien. “Dat hew je slecht reiden, mejoôn.” Sinds die dag noeme ze Siemen op de kolfclub ‘Siemen Mist’, maar Siemen was sinds die dag wel altoid op de fiets te kolven.

©2017 Co Schipper