Moimere bai ’t damhek

Hai was onrustig en kon niet sleipe die vroege murgen oind juni, dat hai trok z’n kloffie an en ging in buiten. ’T was zo’n zeldzame mooie stille zeumer zundegochend, zo’n dag dat de vroege ochendzon beloufde dat ’t een skitterende dag worre zou. Hai stak ’t doikie over weer of ie weunde en leunde over ’t damhek an de overkant. Hai zag in de verte die jonge boer van vedderop de koeien ophale voor ’t melken. As boerezeun had ie zuks ok oftig dein toen ie nag een jonge joôn was. As ie deer an docht kreeg ie weer puur zo’n gelukzalig gevoel. Zou deuze joôn ’t net zo voele as hai indertoid? Hai moimerde deur over z’n lange leven wat of ie achter ‘m leiten had. ’T was een pad vol hobbels en kuilen weest, die weg. Houge terpen en soms diepe slôten ware d’r weest. Vooral die toid dat z’n jongste doôdreden was deur een hardraier. Z’n vrouw was die zwarte dag oigelek ok storven. Ja, ze leefde nag wel maar ’t verdriet was zo groôt dat ze een paar jaar later al ’t leven liet. Hai wist zeker dat ze doôd gaan was van verdriet. Op een dag was ze gewoôn stopt met ademe, leek ’t wel. Dat ware harde taien weest weer of ie oftig an docht het.

Hai bleef achter met nag 4 joôs en perbeerde ’t leven in ’t gezin an de gang te houwe. Gelukkig vond ie al snel weer een are vrouw. Hai noemde heur oftig een best woif. Zai had z’n leven weer zo goed en zo kwaad as ‘t ging op de rit kregen en de joôs de liefde geven die ze nôdig hadde. Dat ware betere jaren weest. Hai was affekaat, z’n broer had ’t boerenspul van vader overnomen, en deer was ie goed in. Hai had pittig an de weg timmert en zo had ie ’t spultje kenne koupen weer of ie nou weunde. Een stolp met een boogerd erbai an een smal doikie net buiten ‘t durp. Hai hield een paar skeipe en wat kippe in de boogerd en beleefde hier z’n mooiste jaren, vondt ie. Hai was groôs z’n joôs, op z’n groffaderzeggers, op wat ie had wete te begaan en ok was ie groôs met een prois die hai ooit ‘s wonnen had as meist invloedroike jurist van ’t land.

Toch leek al dat geluk van de leste jaren te verbleke bai ’t zien van die boer in ’t land die achter z’n koeien liep. Hai beleefde dat sjouwe achter de koeien weer opnieuw. Muisstille zundegochende met allien ’t geruis van hoeven die deur ’t gras ginge en wat kieften en grutto’s die geluid maakten. Verder niks, gien auto of mesjien te horen. Terug denkend voelde zuks achterof as skoftige geluksmomenten, horend bai ’t beste wat ’t leven te biede het. Hai was dat geluk uit z’n jeugd bedat vergeten. Kloine dingen die hoorden bai ’t mooiste van ’t leven. Z’n leven was bai taie puur zo’n opgaaf weest, maar dut moment op z’n ouwe dag in de stilte van deuze barre mooie muisstille ochend, dat ’t leek dat je effies hillegaar alliendeg op wirreld wazze, liet ‘m beseffe dat ’t deur mekaar zo slecht niet gaan was, dat leven van ‘m. Hai keek op de kerkklok. Voif uur, hai ging nag maar effies te bed. De onrust was weg.

Foto: Gert van den Bosch

©2020 Co Schipper