Ouwe segaredoôs

Kreunend komt ze overend. Greet douwt d’r oigen met de handen op de leunings van de stoel omhoog. Hè hè, ze staat. Ze is nou al 98, een heêl leven achter d’r. En as je oud worre, wor je ok stoif, dat is nou ienmaal zo. Nou eerst maar deres een nuwe batterai zoeke voor die ouwe transistor radio, die nag van heur man Tinus weest het. Effies zoeke in ’t laadje. Ze rommelt wat in ’t laadje, maar ze vindt gien batteraie. Ze graaft nag dieper en inienen zoit ze: “Verrek, deer is dat ouwe segaredoôsie.” Dat doôsie had ze al jare niet zien en ze had d’r ook al die jaren niet an docht. Ze leit de batteraie voor wat ze benne en pakt dat ouwe doôsie uit de laad. Ze skuffelt zachies terug nei d’r stoel. As ze zit koikt ze lang nei ’t doôsie op skoôt voor ze ’t openmaakt. Herinnerings spoke deur d’r houfd. Tinus is al bedat veertig jaar doôd en dut segaredoôsie het ze al net zo lang gien meer zien. Ze twoifelt of ze ’t openmake zal, maar heur nuwskierighoid wint ’t. Voorzichtig doet ze ’t deksel open. Weemoed skiet deur d’r hêle loif as ze de inhoud ziet. “Verrek!” Zoit Greet weer. Deer leit ’t sleuteltje van dat kassie in de skuur, weer of ze vroeger weunde met Tinus. Bai de verhuizing hadde ze dat kassie maar openbroken. Had ze die sleutel in dut doôsie dein?  In dat kassie, in ’t skuurtje weer Tinus in zoin toid wat ofstudderd had, hadde ze pakkies sjek vonden. Hai had tot z’n doôd stiekem roukt. Dat had Greet wel weten, maar nooit wat van zoit. Tinus was een goeie man weest en ze had ‘m deer gien mee wulle confrontere. Toen z’n hart d’r iniene mee stopte hoefde ze dat ok gien meer teugen ‘m te zegge. En die foto, dat was ien van de mooiste van Tinus. Die was maakt in de tuin, toen ie voiftig werd. Ze had ‘m altoid een knappe vent vonden. Toch had ze dat nooit teugen ‘m zoit. Weerom? Dat wist ze echt niet meer. Veuls te lang leden. “Nôh, bladmuziek.” Greet zucht en pakt ok dat uit de segaredoôs. Tinus kon bar mooi speule op de trombone. Hai had deres een keer een echte serenade voor Greet speult. Dat had ie zelf skreven! Wat was ze groôs op ‘m weest. Maar ok dat had ze nooit teugen ‘m zoit. Ze had ‘m een dikke zoen geven, meer niet. En dat zulveren kruissie, die had ie overal en altoid bai ‘m. Dat hield ‘m gelouvig, zee ie den altoid. Maar onderin lag ’t mooiste en dierbaarste wat ze ooit van ‘m kregen had. Twei brieve. Liefdesbrieve. Ze maakt ze open. Wat kon ie mooi skroive! De waterlanders komme nou toch bai Greet. Ze leest de brieve en ze beseft weer dat deuze man bar van d’r houwen het. En dat niet allien. Hai had dat bedat alle dagen teugen Greet zoid en hai had ’t met merakels mooie zinnen in z’n liefdesbrieve skreven. En ja, Greet had ok bar van Tinus houwen, maar ok dat had ze oftig niet teugen ‘m zoid. Maar Tinus had dat wel weten. Tinus wist ok dat Greet niet zo’n prater was. Ok dat had ie wel best vonden. Hai had heêl vaak zoid dat ie bloid was met z’n woif. Greet koikt met waterige ouge nei ’t doôsie. Veertig jaar allien doet ‘r beseffe dat ze meskien meer had moete prate en oftiger had moete zegge dat zai ok van hem hield. Ze pakt de foto weer uit ’t segaredoôsie en hoort z’n stem en z’n lach weer. Dan gloimt ze en denkt: “Nei oôr, hai wist dat ik van ‘m hield. Dat hoefde ik hillegaar niet  teugen ‘m te zegge. Dat was nergens voor nôdig. Dat wist ie wel.”