As kloin joôje was ie al ampartig. Toch was Bas wel een pittige joôn. Hai deed niemand kwaad, maar hai was kloin en sluuf, voetbalde slecht en had gien mate, dat ie werd nagal deres troitert deur de joôs op skoôl. An de are kant kon Bas skoftig mooi zinge. Hai oefende van jongs af an met de gitaar en zong in zijn koindertoid een houp keer liedjes van beroemde artieste in ’t durpshuis voor liefhebbers uit ’t durp weer of ie opgroeide. Die vonden ‘m een bar groôt talent en Bas ging deer, dat ie ouwer werd zelf ok in gelouve.
Nou had Bas in z’n pubertoit een zwak voor Joke, een bar mooi roôdherig moidje uit ’t durp en zai voor Bas. Je konne niet zegge dat ze echt skarrel hadde, deer ware ze alle twei toen nag te verlegen voor, maar ze hadde wel een innige vriendskap samen. Op een zeumerdag zatte ze met hullie kont in ’t gras met peerdebloemen wat te klesse an de sloôtkant. Bas vertelde kauwend op een grasspriet dat ie lezen had over de flower-power en dat ie zuks lest ok zien had op tillevisie. Dat was precies wat voor hem, zee ie teugen Joke. “Ze zegge den, ‘make love, not war’ en zuks. Dat vind ik skoftig en deer wul ik bai hore.” Dat hai vertelde z’n planne an Joke. Hai wou nei Amsterdam en met dat volluk van tillevisie op de Dam sleipe en den mooie liedjes make en den skoftig beroemd en roik worre.
Dat Bas pakte wat spulle en z’n gitaar, nam de bus nei Hoorn en den ’t spoor nei Amsterdam. Hai was den nag geniese droug achter de oren maar ging toch op avontuur. Een paar maanden later sting ie weer bai z’n ouwelui op de stoep. Hai was platzak en brandmager, maar dat was nag niet alles. Een dag of wat later belde d’r twei pliesies an en namme ‘m mee nei ’t bureau, omdat ie iemand vermoord hewwe zou. Dat de skrik zat ‘r goed in bai iederien. Ok bai Joke maar die ging heêl stoer bai Bas op bezoek in de gevangenis. Deer vertelde Bas wat d’r allegaar beurt was in Amsterdam.
In ’t begin was ’t allegaar skoftig mooi en hai speulde samen met Amsterdammers, Engelsen en Moffen liedjes op de Dam, dronken bier, roukten stikkies en om wat te kenne verdiene speulde ie bekende liedjes in kroegen. Maar later wulde ie z’n oigen liedjes speule, liedjes die hai zelf skreven had. Zuks mocht den welderes van de kroegbazen, maar den kreeg ie niet betaald, want met bekende liedjes was ’t gezelliger an de bar en den werd er meer zopen en dus meer verdiend. Ok platenmaatskappaaien zagge niks in z’n muziek en ok huisvesting werd op een end te duur. Hai vertelde dat ie eerst bai een ouwere vrouw, net zo oud as z’n moeder weunde voor een beetje geld. “Nôh Joke, ik had wel hoord dat ze deer in Amsterdam allegaar met mekaar in de koffer doken. Maar ik docht dat zuks alliendeg met jong volluk beurde. Maar deuze vrouw zee gewoôn dat ik met ‘r te bed most of aars kon ik vertrekke.” Dat wou Bas niet en dat hai most an de proizige kamers, want de winter was te koud om op streit te sleipe. “Ik ben nooit met een are moid an ’t vraaie weest Jook. Ik hew aldeur op jou wacht.” Op een end had ie gien geld meer en was d’r nag ien platenmaatskappaai weer of niet weest was. Deer ging ie nag wanhopig heen maar werd ie alweer ofwezen deur de kenners deer. ’T was gewoôn niet goed genog wat of ie maakte en kreeg weer ’t zelfde commentaar. “D’r zit niet genog gevoel in. Maar bloif perbere.” Werd ‘r teugen ‘m zoit. Deer werd ie zo kwaad van dat ie die platenbaas een rotdouw geven had en die was met z’n kop op de rand van z’n bureau terechtkommen en doôdbloedt. Bas was kwaad wegloupen en deerom had niemand ‘m zien bloeden en dat ze ‘m oindelijk vonden was de dokter te laat om de man te redden.
Dat Bas most voor ’t gerecht komme en die zou ‘m nei ’t gevang sturen. En nou zat ie in de pliesiecel teugenover Joke en peêuwend gaf ie toe dat ie al jaren verliefd op ‘r was. Hai vroeg of ze op ‘m wachte wou. As ie uit ’t gevang was wou ie met ‘r trouwe en ’t bollebedroif van z’n vader overneme. Joke begon toe vezelf ok te peêuwe, want die wist niet wat ze deer mee an most. Bas vroeg toe om een fotootje van Joke, voor an de muur in de bak. Die kreeg ie en toe ze ofskoid namme was dat de leste keer dat ie z’n grôte liefde sprak en in de ougen keek. Maar uitoindelek bedaarde Bas dus voor de rechter en die achtte ‘m skuldig an doôdslag, dat hai most een jaar of wat de bak in.
Op een end mocht Bas weer op huis an. Hai ging weer bai z’n ouwelui weune en ging werken in ’t bollebedroif. Op een zundegochend zag ie Joke bai de kerk met Pieter, nota bene de verveulende verwende praatjesmaker weer of Bas mee in de klas zeten had. Ze ware nou een stel en hadde ok al twei joôs. Bas had zuks al hoord vezelf, maar dat ie ze zag as gezin knapte d’r wat bai ‘m. Daagsteran pakte Bas z’n spulle weer en verliet ’t durp weer of ie geboren en opgroeit was voor altoid. Hai zocht wat mate op uit z’n toid in Amsterdam en deed niks aars as liedjes skroive over alle beroerdighoid dat ie meemaakt had op een kloin zolderkamertje. En zo as wel vaker met liedjes over beroerdighoid beurt, werd ien van die liedjes een wereldhit. Mede mogelijk maakt deur dezelfde platenmaatskappaai weervan ie de baas vermoord had. ’T kon niet gekker.
Bas kreeg wat ie as puber wou. Hai werd skoftig roik en beroemd, vloog van ’t iene wirrelddeêl nei ’t are, overal weer of ie kwam werd ie anbeden as een god, kwam alle grôte name teugen uit de muziek en vraaide bedat alle nachte met een aar woif, soms wel twei geloik. Maar hai kon de gedachte niet van ‘m ofzette over een gezin met Joke, met een zoôtje joôs en een oigen bollebedroif. Hoe langer z’n succes duurde, des te meer ie bolleboer wou weze, en vader van de joôs van Joke. Hoe langer en verder ie van huis was, hoe beroerder ’t allegaar werd. Z’n manager stelde voor om nei huis te gaan, maar hai dorst z’n ouwelui, maar vooral Joke niet onder ouge te komme. De druk werd ‘m op een end te groôt en hai begon puur te zuipen. Gien bier, maar sterk spul as whisky en wodka, met flessen geloik. Daarna kwam deer ok heroïne bai en meer van zuks, maar de eenzaamhoid bleef, zo ver van huis. Dat werd bedat met de dag erger en om nei huis te gaan ging ‘m steeds meer teugenstaan. Hai skaamte z’n oigen meer as dat ie groôs was op wat ie allegaar beroikt had. Op een kwaaie dag ging ’t mis met de wirreldberoemde popster uit de Westfriese polders en werd Bas doôd vonden in een duur hotel in Californië. D’r lagge verskaaiene lege whiskyflessen in de kamer, een lege injectiespuit en wat zakkies wit poeier. Bas lag stil op ’t grôte bed met een fotootje van een mooi roôdherig moidje an z’n borst drukt.
© Co Schipper 2021