In de jaren tachtig van de vorege eeuw had Westfriesland een zoôt snekbarre. Ze verkochte deer allegaar zon beetje ’t zelfde. Petat, frikedelle, krekette, een berehap, broôdjes keis en ham en meer van zuks. En ze hadde ok allegaar een huzareselade, maar iederien vroeg den om een slaatje, den wiste ze achter de balie genog. Dat ware meist 2 bolletjes slaatje op een paar blaadjes sla, met ai d’r op en augurk en sulleveruitjes d’r naast op een skaaltje van aluminium folie.
Martin werkte al jare in de snekbar in ’t durp weer of ie weunde en vooral in ’t weekend vond ie dat skitterend om te doen. Hai was een horeca man in hart en nieren. An de overkant was een kroeg weer of ’t jonge volk bai mekaar kwam op zaterdageivend en zundegeivend. As echte Westfrieze in die toid slokte ze puur wat drank weg op zon eivend en deerdeur had zuk volk vezelf bai taije barre trek. Dat die kwamme den tussendeur effe een petatje of zuks ete bij Martin. D’r ware d’r de hêle eivend deur altoid wel een stuk of wat van die joôs in de snekbar, die zatte den mooi te zwesse, vooral as ze een borreltje op hadde. Den was ’t iende verhaal nag sterker dan de aar. Deer had ie den altoid een zoôt skik van.
Dut voorval is Martin altoid baibleven. Op zon eivend, ’t was een zundeg, kwam Joop binnenwandele bij Martin. Of liever zoit, binnenwankele. Joop was de ouwste zeun van de slager in ’t durp en hai had ‘m die eivend pittig zitte. Nou beurde dat bai Joop niet veul ‘oor, maar deuze keer was ie wat sikkeneureg, want hai had een blauwtje lopen bai een mooie moid of zuks. ’T leek om de liefde te gaan en deerom had ie z’n oigen maar vollopen leiten. Hai most toch wat met z’n verdriet, want ze maten hielden ‘m over dat blauwtje puur voor de gek. Meist was Joop d’r ientje die purig baidehande gointjes make kon, maar die eivend niet.
Dat ie binnen was ging ie puur stoeteleg op een kruk zitte an de balie en bestelde een slaatje bai Martin. Dat was wel genog docht Joop voor die eivend. Martin zette ’t slaatje voor Joop neer en die begon met muizehappies ’t lekkers nei binnen te werke. Dat duurde puur zon toid, want hai sodemieterde altemet bedat van z’n kruk of, maar op een end had ie ’t toch een heel end heen op.
Op ’t lest wou Joop dat leste sulleveruitje an z’n plastic vurrekkie prikke, maar dat lukte maar niet. Nou gaf Joop niet zommaar op, dat zat niet in z’n aard. Dat Martin zag dat zo deres een kwartiertje an. Hai docht op een end: “Die joôn most bedat maar deres nei z’n bed.” Dat Martin vroeg an Joop of hai effe mocht perbere of ie dat uitje an de vurrek kon kroige. Nôh, Joop vond ’t best en Martin prikte in ien keer dat sulleveruitje an ’t vurrekie en houdt hem zo voor z’n sikkere toet. Joop keek eerst effe lodderig nei ’t uitje en dernei nei Martin. “Zo ken ik ’t ok.” Zee Joop. “Jai hewwe gewoôn wacht tot ’t uitje louf was.”
©2020 Co Schipper