De Top 2000 op NPO Radio 2 zit er weer op. Ieder jaar weer ben ik een trouwe luisteraar van dit prachtige programma en ik probeer ook elke keer weer mijn favoriete liedjes te ondersteunen voor deze lijst, door mijn stem uit te brengen. Het is een programma met een hoog ‘o ja!’ gehalte, zoals ik dat wel eens noem. Regelmatig komt er een lied voorbij waar ik mooie herinneringen aan heb of de zogenaamde vergeten liedjes komen voorbij, met als vaste reactie: ‘Ja, dit was ook leuk. Het wordt ook bijna niet meer gedraaid.’ Zo worden er ook nogal eens liedjes uitgelicht en dan wordt bijvoorbeeld ingegaan op de tekst. ‘The living years’ van Mike & the Mechanics uit 1989 was dit jaar zo’n liedje met in mijn optiek een bijzondere tekst.

Het lied gaat over de gebrekkige communicatie tussen een vader en een zoon, blijkbaar veroorzaakt door het verschil in denken tussen 2 generaties. Met een soort wanhoopskreet besluit Mike het lied. De boodschap is eenvoudig. Spreek je uit tegen elkaar en wacht er niet mee, want als een van beiden sterft is het te laat en zul je daar de rest van je leven mee geconfronteerd worden. Zelf heb ik hier geen frustraties door, maar als ik dit soort songteksten lees of hoor vraag me automatisch wel even af of ik het wel goed gedaan heb. Mijn vader is vele jaren geleden al gestorven en ik had het geluk om een goede relatie te hebben met hem. Nee, nadat ik erover nagedacht had kwam ik toch tot de conclusie dat ik niets vergeten ben te zeggen tegen hem.

Praten met elkaar gebeurt heel vaak te weinig. Er wordt in de praktijk vaker tegen elkaar gesproken, en dat is wat anders dan mèt elkaar. Nu is dit in Noord Holland, waar ik woon, een niet te onderschatten onderdeel van de sociale omgang binnen families en vriendengroepen. En dan met name in Westfriesland. De mensen hier zijn over het algemeen introvert en laten niet zo makkelijk hun gevoelens blijken. Dit gegeven kan niet los gezien worden van het relatief hoge percentage aan zelfdodingen in deze streek. Een serieus probleem voor de Westfriezen. Wat Mike bezingt in zijn lied is voor de generatie waartoe mijn kinderen behoren een mooie boodschap maar ook voor mijn generatie. Misschien hebben we er met zijn allen iets aan en luisteren we naar een mooi liedje met een nuttige boodschap die iets toevoegt aan ons leven. Dan ga ik bedenken of ik nog iets tegen mijn moeder wil zeggen voordat ze zo gaat dementeren dat ze me niet meer begrijpt.

Luister naar en lees mee met The living years van Mike & the Mechanics

Laatst zat ik eens te kijken naar de documentaire Springsteen & I, gewoon omdat ik groot liefhebber ben van de muziek van The Boss. In deze documentaire (de moeite waard om te bekijken) laten Springsteenfans zich uit  over Bruce Springsteen in zelf gemaakte video opnames. Veel van deze video’s gaan over gebeurtenissen tussen de maker van de video en Bruce Springsteen. Bijzondere, leuke en ontroerende verhalen van, wat je noemt, echte fans. Maar ook verhalen van fans, die naar mijn idee ziekelijk gedrag vertonen, wanneer het over hun idool gaat.  Hun hele leven wordt geleefd voor dat ene idool. Toch wel jammer, als je beseft wat het leven allemaal te bieden heeft. Zo gefocust op 1 persoon, groep of club laat je ontzettend veel mogelijkheden en kansen liggen. Als nuchtere Westfries heb ik toch wel wat  moeite met dit soort aanbidding van 1 specifiek persoon, terwijl dit gedrag over de hele wereld voor lijkt te komen in allerlei variaties.  Alles ter wereld op zij zetten voor je idool. Jouw idool, of idolen die belangrijker worden geacht dan iedereen op de wereld. In Springsteen & I kwam soms duidelijk naar voren dat The Boss  soms belangrijker was dan de eigen (liefdes)partner. Dan zit ik me af te vragen, terwijl ik de documentaire kijk, hoe dat voor die partner is. Hier gaat het dan over een passie die op de fan zelf gericht is, in de vorm van puur persoonlijk belang. Nu was ik toevallig  laatst bij een tante van me op bezoek in een klooster in Limburg. Ze woont daar als kloosteroverste, ze is kortweg een non. De toewijding die ik daar tegenkom is totaal anders, maar past  ook totaal niet bij mijn rationele aard hoor. In tegenstelling tot de adoratie voor bijvoorbeeld Bruce Springsteen heb ik voor dit soort toewijding wel veel bewondering. Deze kloosterzusters wijden hun leven niet aan 1 persoon, maar aan de rest van de wereld en dan vooral op diegenen die het het hardst nodig hebben. Deze vorm van toewijding is het wegcijferen van jezelf voor de wereld, in plaats van de wereld wegcijferen voor je idool. In deze tijd van internet en kapitalisme doet deze manier van leven wellicht een beetje vreemd over komen, maar voor deze mensen werkt dat prima. Geen i-phones of i-pads en een paar tientjes zakgeld in de maand voor persoonlijke zaken. Het klooster bezorgt hen de eerste levensbehoeften en daar hebben ze meer dan genoeg aan. De hier beschreven gevallen zijn natuurlijk uitersten en een mooi voorbeeld hoe verschillend mensen kunnen zijn. Twee levenswijzen die te ver bij mijn nuchtere, kapitalistische gedachtegang vandaan liggen, alhoewel ik persoonlijk meer neig naar een toewijding aan de wereld, want die wereld met zijn mensen is ondanks al haar tekortkomingen toch erg mooi. Wanneer ik dan kiezen moet tussen Bruce en de rest van de wereld, sorry Bruce, ondanks je prachtige liedjes, kies ik dan toch voor de rest.