Categoriearchief: Mijmeringen

Nog steeds plezier na 25 jaar ondernemerschap

Vandaag is het 1 april 2024 en dat betekent dat ik precies 25 jaar ondernemer ben. De dag dat ik CSD Agrarische Dienstverlening oprichtte, later CSD Dienstverlening, na 10 jaar bij de Agrarische Bedrijfsverzorging (tegenwoordig AB). Begonnen als ZZP’er in de agrarische sector bij loonwerkbedrijven en in de grond- weg- en waterbouw. Daarna doorgegroeid in detachering en verhuur van eigen personeel en ingehuurde krachten, terwijl ik mezelf ook bleef inzetten als (agrarisch) dienstverlener.

In 2011 kwam aan die vorm van dienstverlening een abrupt einde door ziekte. Van dat moment ben ik fysiek beperkt en kon ik de werkzaamheden die ik gewend was te doen (Melken, grondwerk, trekkerwerk, kuil- en grondmonsters nemen) niet meer doen. Vanaf dat moment heb ik me gericht op andere interesses en waar ik dacht goed in te zijn. Ik begon met het bouwen van kleine websites, ging ouderen helpen met hun IT achterstand en privé mengde ik me voorzichtig in de politiek. Tot op een dag Gerdine een oproep zag om als verslaggever aan de slag te gaan bij het toenmalige Westfries Weekblad. Dat was de eerste stap in de journalistiek wat inmiddels de hoofdmoot van mijn inkomen is. Een mooi voorbeeld van een kans die voorbij komt en die je pakt zonder op dat moment te overzien dat het belangrijk voor je gaat worden. En niet onbelangrijk; ik blijf op deze wijze betrokken bij mijn geliefde agrarische sector waardoor ik ook goed op de hoogte blijf van wat er allemaal gebeurt.

Terugkijkend ben ik blij dat ik ondernemer ben geworden. Ik heb door de jaren met ontzettend veel leuke, goede, betrouwbare en interessante mensen mogen werken en misschien nog wel meer mogen ontmoeten. Na 2011 bleek het ondernemerschap een uitgelezen kans om toch weer te kunnen werken aangezien ik voor geen enkel bedrijf interessant was voor een dienstverband in verband met mijn fysieke beperkingen. Werk dat niet alleen een inkomen oplevert maar ook belangrijk is voor een stukje waardering. Ik ben iemand die zich graag nuttig maakt en de werkzaamheden die ik mag doen zijn een belangrijk aspect van een leven dat ik wil leven en dat een deel van mijn levensgeluk bepaald.

Dank aan al die opdrachtgevers waar ik voor mocht werken. Vaak kwam ik jarenlang regelmatig opdraven met veel plezier en kreeg zoals het in West-Friesland gebruikelijk is alleen verholen complimenten, maar dat was meer dan genoeg. Maar ook dank aan het thuisfront die zelden mopperde wanneer ik soms weken weinig thuis was. Al met al was het ondernemerschap een goede keus voor mij persoonlijk, dat me werk heeft opgeleverd wat ik zelf vooraf nooit had kunnen bedenken. Soms was het doorbijten maar door de bank genomen was het vooral heel leuk, uitdagend en ontzettend goed voor mijn persoonlijke ontwikkeling.

Oud worden

We willen bijna allemaal oud worden maar niet oud zijn. Dat is zo’n uitspraak waar ik nog wel eens aan denk als ik me weer eens stort op IT-oplossingen voor ouderen in het verzorgingshuis en me dus een middag bevind tussen de groep mensen die uiteindelijk oud geworden zijn en dat dagelijks aan den lijve ondervinden.

Daadwerkelijk oud zijn heeft zo zijn uitdagingen en iedereen gaat er op de eigen manier mee om. Het echte oud zijn begint volgens mij wanneer je dingen moet achterlaten waar je altijd aan gehecht was. Er is natuurlijk de lichamelijke achteruitgang maar ik denk dan als plattelander aan het verlies van een stuk vrijheid wanneer je rijbewijs niet verlengd wordt of misschien nog wel ingrijpender; je huis moeten verlaten waar je talloze jaren met veel plezier hebt gewoond, met daarbij een karrevracht aan bezittingen die niet mee kunnen naar de nieuwe plek. Dat zijn harde keuzes die je moet maken of voor je gemaakt worden. Echt oud zijn betekend vooral veel en snel inleveren.

De zorginstellingen in Nederland zijn in mijn ogen niet zo verkeerd, maar ik herinner me de bejaardenhuizen waar man en vrouw een appartementje toegewezen kregen, met een woonkamer, een aparte slaapkamer en een eigen keukenblok. Een manier van leven in een sociaal sterke omgeving, waar zelfstandigheid heel langzaam terugliep. Sociaal gezien hebben we met dat zolang mogelijk thuis wonen een flinke stap teruggezet en in mijn ogen vooral veel eenzaamheid gecreëerd en het hoofstuk zelfstandigheid verdwijnt in heel korte tijd als sneeuw voor de zon.

De ouderen die ik tegenkom tijdens mijn avonturen in de verzorgingshuizen leven hun leven zo goed als ze kunnen. Bijbehorende (fysieke) problemen zijn een deel van hun leven geworden en voor de een beter te dragen dan de ander. Oud zijn kan volgens mij best leuk zijn. Het is net hoe je omgaat met alles wat je moet inleveren.

De hond is dood






De hond is dood en dat is een vreemde gewaarwording. Het is stiller in huis terwijl hij eigenlijk weinig geluid maakte. Het is leeg in huis, al was het geen grote hond. Een hond was voor mij gewoon een hond en geen lid van het gezin. Denk nou niet dat het dier niet goed verzorgd werd. We waren ons er echt wel van bewust dat we hem goed moesten verzorgen en daar hebben we ons best voor gedaan. De hond was oud, al meer dan 15 jaar, en het ging allemaal langzaam achteruit  met zijn fysiek. De beslissing om hem in te laten slapen heb ik bewust voor me uitgeschoven maar op een gegeven moment moet de knoop toch doorgehakt worden in het belang van het dier en van het gezin. Het heeft me verbaasd dat ik best veel verdriet voelde bij de beslissing en zeker bij het in laten slapen zelf. Het verstand had besloten, maar het gevoel was daarbij achtergebleven. Ik vond het gewoon klote, zowel het besluit als de uitvoering.

Het blijft misschien gewoon de hond, maar wat heeft hij een belangrijk aandeel in je dagritme. Eten geven en uitlaten wordt echt niet vergeten, daar zorgt de hond zelf wel voor. De eerste dag miste ik hem bijna iedere minuut en ik was uit mijn ritme. Het ritme dat onze hond verzorgde. Onbewust is deze hond een deel van mijn leven gaan bepalen en dat merk ik nu pas. Dag trouwe vriend, zoals zo vaak merk ik pas wat ik mis, als het er niet meer is.

De ongrijpbare tijd

Iedereen heeft weleens zo’n moment, dat je even terug wilt in de tijd, gewoon om even iets te veranderen wat je aan het hart gaat. Helaas gaat dat niet, want tijd is tijd. Tijd is iets vreemds, iets onvergelijkbaars. Het is al weg, maar het moet nog komen. Terugkijken en vooruitkijken is allemaal mogelijk binnen de factor tijd, maar teruggaan of vooruit echter niet. Tijd is niet tastbaar, zichtbaar gemaakt op een klok, maar je kunt het niet aanraken. Het beheerst ons leven door de dagen en de nachten en laat de veranderingen zien van ons lichaam terwijl we langzaam ouder worden. Onbeheersbaar en onaantastbaar gaat het gewoon door waar het mee bezig is, namelijk verstrijken en we drijven met zijn allen mee in iets waar we geen invloed op hebben. Ja, we gebruiken de tijd en we vangen het verleden in foto’s en video’s en we bereiden ons voor op de toekomst, ook een onderdeel van de tijd. Tijd leert, geeft raad en vliegt. De tijd is ongrijpbaar en niet te volgen.