Categoriearchief: Mijmeringen

De perfectie van imperfectie

We willen allemaal ontzettend goed zijn in van alles en nog wat. Velen van ons willen dan graag die dingen goed kunnen waar roem mee vergaard kan worden, zoals zingen, presenteren, schrijven of voetballen. Het gevoel om erkenning te krijgen in de dingen die we doen is groot maar soms draven we daar in door, simpelweg door zaken na te streven die te vaak niet realistisch zijn voor een bepaalde persoon. Ik ben zeker een voorstander van het najagen van je eigen ultieme droom, maar blijf daar wel realistisch in om grote teleurstellingen te voorkomen. Als je bijvoorbeeld mooi kunt zingen en je omgeving geniet daarvan zou je altijd kunnen proberen de top te bereiken. De kans van slagen blijft ongelooflijk klein en uiteindelijk gaat het niet alleen om mooi zingen, maar om een totaalplaatje van zang, uiterlijk, persoonlijkheid en nog veel meer van dit soort details, waarmee je de bepalende figuren als platenmaatschappijen moet zien te overtuigen. Ook begrijp ik niets van mensen die hun leeftijd willen verdoezelen door middel van plastische chirurgie. Wat is er nou mis met ouder worden?

Perfectie heeft een groot nadeel. We houden als mens van nature helemaal niet van perfecte mensen. In ons bewustzijn zweeft ergens iets dat perfectie afstotend maakt. Fouten maken is menselijk en wordt daarom als niet bedreigend gezien.  We vinden het met zijn allen heerlijk als iemand eens iets verkeerd doet. Dan lijken ze namelijk meer op ons, gewone mensen. Dan zijn het ook net gewone mensen en dat willen we graag. Perfectie creëert afstand en afgunst en maakt iemand bijna bovennatuurlijk, zoal Elvis Presley of Michael Jackson. Deze mannen werden aanbeden door het imago dat voor hen ontworpen werd en ze hebben jaren na hun dood nog steeds fans die hen aanbidden.

Die volmaaktheid willen we helemaal niet, als we er goed over nadenken. Robbie Williams zingt een prachtige zin in zijn liedje Advertising space, dat over Elvis gaat. Hij zingt: “Everybody loves your life, but you”, refererend aan het feit dat we wel succesvol willen zijn, maar dan toch liever onszelf blijven en juist dit gaat niet goed samen. Iedereen heeft zijn talenten en meer dan 99,9% van ons wordt daar zeker niet beroemd mee, tenminste niet nationaal of internationaal. We blijven voornamelijk steken in bekendheid in onze leefomgeving. Een goede timmerman wordt door Jan en alleman gevaagd. Niet alleen omdat het zo’n aardige gozer is maar omdat hij vakwerk maakt. Als dat je talent is, geniet dan van je succes, hoe klein dat ook lijkt te zijn en buit dit op je eigen wijze uit. Probeer niet perfect te zijn. Laat zien wat je kunt en er is altijd wel ergens een plek of werk voor je. Laat je gezicht niet strak trekken, maar laat het leven zien door de lijnen in je gezicht, want ook dat oogt menselijk. Zorg er voor dat je niet perfect bent, want de kans dat je aardig of leuk gevonden wordt neemt hierdoor enorm toe en dat is wat we willen. Aardig gevonden worden, mensen om ons heen, die het plezierig vinden om in onze omgeving te verkeren. Een bepaalde mate van imperfectie maakt ons dus sociaal min of meer succesvol. Ik zou zeggen: “Doe je best en durf je fouten te maken.” Je zou zomaar eens het perfecte succes kunnen ontdekken.

Genetische informatie

De wetenschappelijke inzichten in de wereld gaan de laatste decennia in vliegende vaart vooruit. Daar hoort ook de genetica bij en juist daar zijn de wetenschappers baanbrekend bezig. Iedere cel, plantaardig, dierlijk en menselijk, wordt onderworpen aan minutieus onderzoek en zo kunnen inmiddels vele genen gelokaliseerd worden die een ernstige ziekte of afwijking kunnen veroorzaken. In een eerste reactie verheug ik me op dit soort feitjes, omdat ik als pragmatisch denker hier direct de talloze voordelen van zie. Een toekomst zonder kanker, taaislijmziekte of Downsyndroom klinkt mij als muziek in de oren, want daar willen de geleerden heen. Tegelijkertijd maak ik me ook zorgen en dan vooral om de manier hoe men hier in de nabije toekomst maatschappelijk mee om zal gaan.

Een stel wil bijvoorbeeld graag een of meerdere kinderen en laat zich genetisch testen. nu blijkt bijvoorbeeld dat ze beiden drager zijn van een gen die een ernstige vorm van kanker veroorzaakt. Dat houdt dus in dat van alle kinderen die geboren worden uit dit paar theoretisch minimaal 50 procent van die kinderen deze vorm van kanker zal krijgen en dan gelijk ook weer drager is. Voor mij zou het een dilemma zijn, want wat moet je dan besluiten? Geen kinderen, terwijl je dat nu juist zo graag wil. Wat doet dit met je relatie of is het maatschappelijk wel verantwoord dat je toch kiest voor kinderen, ondanks de risico’s die ze lopen. Er zitten sociaal, emotioneel en maatschappelijk nogal wat haken en ogen aan ieder besluit dat op dit vlak genomen moet worden. Enerzijds liggen hier prachtige mogelijkheden om de verloren gegane natuurlijke selectie kunstmatig nieuw leven in te blazen, terwijl het anderzijds mensen flinke hoofdbrekens kan en zal bezorgen.

Zelf ben ik een groot voorstander van dit soort kennis, niet alleen om de gezondheidsaspecten maar ook omdat je op dit vlak ontelbare mogelijkheden hebt op het gebied van planten en dieren. Mijn gedachten gaan dan uit naar een kwalitatieve verbetering van voedsel of wellicht, als minder ingrijpend voorbeeld, het uitbannen van HD bij honden. De maatschappij zal hier zeer zorgvuldig mee om moeten springen. Er zal de nodige weerstand komen van kerkelijke en natuur organisaties, terwijl pragmatici voorstander zullen zijn. Helaas zal deze kennis, zoals bij iedere vooruitgang, ook weer gebruikt worden voor minder nobele doelen. Goddank had Adolf Hitler nog geen beschikking over deze wetenschap, met zijn pogingen om zijn ‘übermensch’ te creëren. Kennis is macht, maar soms ook onmacht, laten we dat niet vergeten.

Oranje en het echec

Het Nederlands elftal heeft zich niet gekwalificeerd voor het Europees Kampioenschap dat in 2016 in Frankrijk wordt gehouden. Van de 53 deelnemende landen plaatsen zich er maar liefst 24. Dat is bijna de helft en Nederland, vorig jaar nog nummer 3 van de wereld, is daar dus niet bij. Menigeen vraagt zich af hoe dat kon gebeuren. Nu  ben ik  wel een liefhebber van voetbal en zeker van Oranje EK en WK feestjes, maar ik pretendeer niet dat ik er verstand van heb, zodat ik het analyseren van het probleem maar aan anderen overlaat.

De statistieken laten wel een duidelijk beeld zien. De onderstaande gegevens laten zien dat het Nederlands elftal het nogal eens laat afweten nadat er een succesvol toernooi is gespeeld. Alleen het EK van 1976 mag genoemd worden als een redelijk succesvol vervolg op een eerder succes, terwijl het WK in 1990 cijfermatig misschien knvbeen redelijke prestatie leek,  werd dit toernooi overschaduwd door de nodige onenigheid binnen het Nederlandse team.

  • 1974: verloren WK finale – 1976: 3e op EK
  • 1978: verloren WK finale – 1980: uitgeschakeld tijdens de 1e ronde EK
  • 1988: EK winnaar – 1990: uitgeschakeld in de achtste finale WK
  • 2010: verloren WK finale – 1980: uitgeschakeld tijdens de 1e ronde EK
  • 2014: 3e op WK – 2015: Eindronde EK 2016 niet bereikt

We zullen er maar aan moeten wennen denk ik. Een mooi resultaat tijdens een WK of een EK voetbal krijgt steevast een duidelijk minder vervolg tijdens het volgende toernooi. Extra zuur natuurlijk omdat goede resultaten snel wennen. Dan komt een fiasco zoals nu het geval is dubbel zo hard aan, want de heren voetballers lijken er van de een op de andere dag niets meer van te kunnen en dat is natuurlijk niet zo. Er is waarschijnlijk iets anders aan de hand, misschien iets op het mentale vlak. De uitschakeling van Oranje houdt wel in dat er pas in september 2016 weer een interland gespeeld wordt die echt ergens om gaat. Gezien de aanblik van deze laatste 10 wedstrijden zou ik daar zelfs blij om kunnen of moeten zijn. Maar dat ben ik niet, want de uitspraak ‘voetbal is van het volk’ gaat vooral op voor de wedstrijden van de mannen van Oranje. En daar moeten we nu best lang op wachten, maar gezien de statistieken kijk ik daar nu al weer naar uit. Was het maar vast september.

Matti Makkonen

Matti Makkonen is afgelopen vrijdag 26 juni 2015 op 63-jarige leeftijd overleden. Hij was al geruime tijd ernstig ziek. Matti wie?! Voor de meeste mensen is hij volledig onbekend maar hij heeft ons dagelijks leven behoorlijk beïnvloedt. Deze man heeft namelijk het SMS-bericht uitgevonden. In 1984 vond hij dit uit terwijl hij in dienst was van de Finse PTT, maar het duurde tot 1992 voor het eerste SMS-bericht de lucht in ging.

mattiSMS heeft het mobiele telefoonverkeer groot gemaakt in de jaren 90 van de vorige eeuw. Niet het bedrijfsleven maar de studenten gingen uitgebreid aan de slag met een mobiele telefoon. Niet om te telefoneren, maar om berichtjes te versturen wat het gebruik voor de studenten betaalbaar maakte. Het grote aantal gebruikers zorgde er daarna voor dat mobiele telefonie in record tempo betaalbaar werd voor iedereen en is nu met geen mogelijkheid meer weg te denken uit ons dagelijks leven, zeker niet na het verschijnen van WhatsApp en de concurrenten hiervan, wat het versturen van korte berichten nog goedkoper maakte.

Matti Makkonen zal voor dit feit waarschijnlijk nooit voor in onze geschiedenisboeken verschijnen maar zijn uitvinding zal een grote impact hebben op onze jongere generaties. Korte berichtjes versturen als vorm van communicatie is voor velen een vorm van leven geworden. Matti zal nooit bevroedt hebben dat groepjes mensen vooral communiceren met een smartphone in de hand. Zonder het zelf beseft te hebben 25 jaar geleden, heeft Matti Makkonen een cultuuromslag in de communicatie teweeg gebracht en zeker de komende decennia zullen steeds meer mensen communiceren met hun blik gericht op het scherm van hun smartphone. De oudere generaties hebben vaak moeite met deze verandering, maar de jongeren onder ons zeer zeker niet. Matti heeft hun wereld groter en veel sneller gemaakt en dat past helemaal in deze tijd.