
Net nei de oorlog raakte Dirk, zo’n jonge, sterke en ondernemende vent met een zoôt aandacht van de moide, an de skarrel met een hêle mooie moid uit een buurdurp. Hai was bar groôs dat ie deuze moid voor ‘m had wete te winne. Ze heette Marie en Dirk vond ‘r niet alliendeg heêl mooi met ‘r zwarte krullen, maar ok slim en hai hield bar van d’r humor. Je kenne gerust stelle dat hai ’t pittig te pakken had en hai droumde al van trouwe en een hok met joôs, samen met zoin Marie. ’T liep alliendeg effies aars as dat ie z’n kop had.
‘T was mai 1947 en d’r was kermes in ien of aar durp. Dirk was deer met Marie en ze hadde skoftig veul skik die zundeg. Toch had Dirk de hêle middeg ’t gevoel of dat d’r wat was. Maar zuks was vezelf maar een gevoel en ze hadden samen een hêle mooie middeg, dat vorut, Dirk liet ’t gevoel maar gaan. Dat gevoel van Dirk was d’r niet voor niks weest die middeg en sedert die dag luisterde hai eerst altoid nei z’n gevoel. Want hai brocht Marie seives weer netjes thuis. Bai de deur zoende Marie Dirk zoas ze nag nooit dein had en toe keek ze ‘m an en zee dat de skarrelderai over was. Ze vond ’t zweer om ’t te zegge, maar ze ging de volgende dag ’t klooster in. ’T speet ‘r dat ze zuks niet eerder had durve vertelle maar ze verliet Dirk voor d’r God en heur gelouf.
Je kenne begroipe dat de wirreld van Dirk bedat in puin donderde. Hai het hier een heêl toid last van had, hew ik welders hoord van een maat van ‘m. Die vertelde dat Dirk een heêl toid puur stil en ofwezig weest het toe de skarrel met Marie over was. Ze ware toch bedat een jaar samen weest en Dirk had de breuk heêls niet zien ankomme. Marie verhuisde nei ’t zuien van Nederland en ging as non werke in de missie in Afrika. Zai was wel bloid en ze was op d’r plek tussen vollek dat as ienig bezit enkeld de kleren an de bast had en soms een hêle maaltoid te eten kreeg. Deer het zai d’r leven an besteed en zo was ze gelukkig.
Na verloup van toid wist Dirk z’n oigen toch weer bai mekaar te skrape. Hai vond weer geluk deur een are beste moid weer of ie mee trouwde en een zoôtje joôs mee kreeg. Hai timmerde pittig an de weg en hai bouwde een groôt bedroif op. Hai had een best huwelijk met z’n Nel en ienmaal pensioneerd, was ie een vermogend man. Hai stierf op 79 jarige leeftoid in de armen van z’n woif. Die ging vezelf op een end de spullen van Dirk opruime en toe ze de buul van Dirk teugenkwam vond ze niet alliendeg maar geld, bonnetjes en passies. Ergens achterin een vakkie zat een fotootje van een zwartherig jong woifie met achterop skreven: Marie 17 sept. ’46. Nel had Dirk welders horen vertelle over z’n verloren geliefde, maar dut fotootje verraste d’r. Ze het ’t nooit merkt, maar heur Dirk had Marie dus nooit vergeten kenne. Dirk ging bekant altoid op z’n gevoel of en ze had Dirk, in 45 jare goed lere kenne, goed begrepe en vertrouwt. Marie mocht bloive, ze had immers ’t hêle leven een plekkie in z’n hart had. Met een glimlach leit ze ’t fotootje bai de spullen die ze beware wul. Op dien of are manier voelde zuks goed.
© Co Schipper 2020
Dut is weer een mooi en ontroerend verhaal in deuze tijd Co.